Júlímorgunn í Neskaupstað
Af fremur óheppilegri ástæðu gisti ég eina nótt í Neskaupstað fyrir stuttu. Ég vaknaði fyrir klukkan sjö, eins og maður gerir, og fékk mér göngutúr.
...
Ég gekk inn Mýrargötuna en er ég nálgaðist Þiljuvelli sá ég mann koma á móti mér. Hann var í herralegum brúnum jakka og í buxum sem voru hvorki úr gallabuxnaefni né flís. Hann hélt á skjalatösku. Sannarlega anómalí í Neskaupstað sem og öðrum smáþorpum Íslands. Ég var á leiðinni niðrí bæ og velti því fyrir mér eitt andartak hvort ég ætti að gefa í og vera á undan þessum manni og taka beygjuna niður Sverristún um það bil tíu skrefum á undan honum. Það er nefnilega svo leiðinlegt að lenda á eftir fólki á göngutúrum í smábæjum nema svo ólíklega vilji til að þú gangir á sama hraða og hinn þorparinn. Það gerist afar sjaldan hjá mér því ég geng fremur hratt - að jafnaði á sirka 6,6 km. hraða - og þá þarf maður stundum að taka fram úr fólki.
Og það - kæri lesandi - er einfaldlega bara kjánalegt - sérstaklega í smábæjum! Í þeim verður maður nefnilega alltaf að viðurkenna tilvist þess sem maður mætir eða tekur fram úr með því að bjóða góðan dag eða segja eitthvað sniðugt eins og: "Varúð, hætta á ferð!" Hinn kosturinn er að hægja á sér en það er jafnvel verri kostur því þá fer hinn hugsanlega að hægja meira á sér. Og þá getur það gerst að maður gengur á eftir einhverjum í fimm mínútur og áður en maður veit af eru kannski ekki nema fimm skref sem skilja okkur þorparann að. Þá fyllist maður ofsameðvitund. Heyrir andardrátt þorparans og hjartslátt greinilega. Taktur göngunnar herðist. Fer að líkjast ofsafengnu afróbíti í lagi með Fela Kuti. Manni fer að líða eins og Ted Bundy og það - kæri lesandi - er aldrei góð tilfinning.
Allavega. Ég gaf í en þorparinn náði samt að taka beygjuna á undan mér. Munaði ekki nema um átta skrefum, líklega gekk hann á 7 km hraða, svona sirkaabát. "Voðalega er þessi stressaður," hugsaði ég og hægði á mér. Fann hvernig gremjan tók völdin. Með þessu áframhaldi yrði ég ekki kominn niðrí bæ fyrr en um hádegi!
...
Ég gekk inn Mýrargötuna en er ég nálgaðist Þiljuvelli sá ég mann koma á móti mér. Hann var í herralegum brúnum jakka og í buxum sem voru hvorki úr gallabuxnaefni né flís. Hann hélt á skjalatösku. Sannarlega anómalí í Neskaupstað sem og öðrum smáþorpum Íslands. Ég var á leiðinni niðrí bæ og velti því fyrir mér eitt andartak hvort ég ætti að gefa í og vera á undan þessum manni og taka beygjuna niður Sverristún um það bil tíu skrefum á undan honum. Það er nefnilega svo leiðinlegt að lenda á eftir fólki á göngutúrum í smábæjum nema svo ólíklega vilji til að þú gangir á sama hraða og hinn þorparinn. Það gerist afar sjaldan hjá mér því ég geng fremur hratt - að jafnaði á sirka 6,6 km. hraða - og þá þarf maður stundum að taka fram úr fólki.
Og það - kæri lesandi - er einfaldlega bara kjánalegt - sérstaklega í smábæjum! Í þeim verður maður nefnilega alltaf að viðurkenna tilvist þess sem maður mætir eða tekur fram úr með því að bjóða góðan dag eða segja eitthvað sniðugt eins og: "Varúð, hætta á ferð!" Hinn kosturinn er að hægja á sér en það er jafnvel verri kostur því þá fer hinn hugsanlega að hægja meira á sér. Og þá getur það gerst að maður gengur á eftir einhverjum í fimm mínútur og áður en maður veit af eru kannski ekki nema fimm skref sem skilja okkur þorparann að. Þá fyllist maður ofsameðvitund. Heyrir andardrátt þorparans og hjartslátt greinilega. Taktur göngunnar herðist. Fer að líkjast ofsafengnu afróbíti í lagi með Fela Kuti. Manni fer að líða eins og Ted Bundy og það - kæri lesandi - er aldrei góð tilfinning.
Allavega. Ég gaf í en þorparinn náði samt að taka beygjuna á undan mér. Munaði ekki nema um átta skrefum, líklega gekk hann á 7 km hraða, svona sirkaabát. "Voðalega er þessi stressaður," hugsaði ég og hægði á mér. Fann hvernig gremjan tók völdin. Með þessu áframhaldi yrði ég ekki kominn niðrí bæ fyrr en um hádegi!
