SmábæjarkvíðiMeð fullri virðingu fyrir Hunter S. Thompson stóð ég á franska mel, mitt á milli Miðgarðs og Melagötu, þegar vímuefnin byrjuðu að virka. Ég hafði setið að drykkju heima hjá einum af lókalgleðimönnunum ásamt nokkrum útbrunnum sjómönnum frá klukkan þrjú um nóttina til klukkan átta um morguninn. Þá læddist ég út, búinn að fá uppí kok af sögum um breytingar á togveiðiskipum flotans. Það var enn myrkur enda fyrsta vika janúar ekki liðin.
Ég hafði gengið þessa leið oft. Það er að segja út Miðgarð, yfir franska mel, síðan út Melagötu og svo áleiðis heim á Víðimýri. Reyndar gekk ég ekki alltaf sömu leiðina þegar ég var búinn að ganga Melagötuna því þá gekk ég stundum niður í bæ eða upp á Hlíðargötu og þaðan heim. Ég þekkti leiðina svo vel að það skipti mig engu máli hvort ég sæi framfyrir mig eða ekki. Þannig að oftast horfði ég niðurfyrir mig.
Þegar ég gekk þess leið tíu ára gamall gleymdi ég mér í allskyns pælingum um hvað morgundagurinn bæri í skauti sér. Ég sá fyrir mér að ég, Gummi og Fjalar, sem báðir bjuggu í Miðgarði, færum með snjósleðana okkar upp í fjall að þessu sinni og kannski gætum við fengið að gista saman ef foreldrarnir leyfðu, sem þeir gerðu nú svona yfirleitt.
Þið sem vitið að franski melur er grafreitur franskra sjómanna finnst kannski undarlegt að barn skuli hafa haft gaman af að ganga á frönskum líkum. Það er kannski skrýtið en dauðinn og allt sem honum viðkemur hefur bara aldrei verið neitt issjú hjá mér - ég óttast hann hvorki né þrái. Og svo fannst mér ef til vill heillandi að heimsækja stað sem kallaður var "franski melur" - nær útlöndum kæmist maður sennilega ekki í Neskaupstað þó ég hafi ekki áttað mig á því þá.
En ég veit ekki hvað það var. Undanfarið hafði ég gengið þessa leið og horft niðurfyrir mig eins og venjulega, yfirleitt ölvaður, en gaf morgundeginum engan gaum. Ég vissi alveg hvað biði mín. Ég þyrfti að vakna klukkan sjö og drullast í netagerðina þar sem ég hafði unnið frá því í apríl árið áður. Um hádegisleyti hyrfi þynnkan og við tæki nokkurs konar hlutleysisástand; ekki þunnur, ekki edrú, ekki neitt; þar sem ég reyndi að hafa gaman af fólkinu sem ég vann með. Um fjögurleytið fór ég að ímynda mér hvort við félagarnir gætum ekki fengið okkur í glas saman á Króka, þorpsknæpunni sálugu.
En það var laugardagsmorgunn, það var stjörnubjart og stillt, og umfram allt þurfti ég ekki að fara vinna. Í kringum hálfsjöleytið, einum og hálfum tíma fyrr, hafði ég prófað töfrasveppi í fyrsta skipti á ævinni og hafði nokkur hávær orð um það í partíinu að það "væri bara ekkert að gerast í hausnum á mér!" Þeir sögðu mér að slaka á: "Þetta kemur allt saman." En þetta "Þetta" kom ekkert. Mér leið ekki vel í þessum félagsskap. Þetta var ekki minn heimur. Á meðan þessir strákar voru á sjó var ég alltaf í landi.
En svo byrjaði ég að taka eftir marrinu í snjónum. Með hverju skrefi sem ég tók varð marrið greinilegra og svo nákvæmt að mér fannst eins og ég gæti skilgreint það og útskýrt hvers vegna hljóðið var eins og það var nákvæmlega upp á hár. Ég byrjaði að ganga hægt og vandaði mig við hvert skref, svona eins og ég væri að æfa mig að skrifa gotneskt letur í fyrsta skipti. Hefði einhver verið að ganga Hafnarbrautina, neðan við melinn, og séð mig hefði sá hinn sami sennilega haldið að Frakkarnir væru afturgengnir.
Tíminn sem það tók að ganga frá enda Miðgarðs upp á melinn virtist vera heil eilífð þó þetta séu örfáir metrar og á miðri leið tók ég mér hvíld. Ég settist á stein og fann sígarettu í innanávasa svarta leðurjakkans sem ég hafði fengið í tvítugsafmælisgjöf frá foreldrum mínum þá um haustið. Líklega hafði ég stolið henni frá einhverjum í partíinu því yfirleitt reykti ég ekki sígarettur. Ég reykti smávindla eins og Bono í U2. Í vasanum var líka zippókveikari og ég man að ég lofaði sjálfum mér að skila honum strax í næsta partíi sem að öllum líkindum yrði næstu nótt.
Ég kveikti á henni og hljóðið í brennandi sígarettunni var jafn nákvæmt og marrið í snjónum nokkrum augnablikum fyrr. Sennilega pældi ég í hljóðinu í dágóða stund því ég rankaði ekki við mér fyrr en sígarettan brenndi vísifingur hægri handar. Ég hrökk við og leit upp í fyrsta skipti síðan ég fór úr partíinu. Ljósin í þorpinu spegluðust á sjónum og þorpið virtist mun stærra en það var í dagsbirtunni. Aðra eins ljósadýrð hafði ég aldrei séð; ljóstaumarnir virtust umlykja mig, rauðir, grænir, bláir, appelsínugulir, hvítir. Þeir voru allsstaðar og ég reyndi að snerta þá.
Ég byrjaði að hlæja, skellihlæja. Ég skildi að bara með örlítilli hjálp ofskynjunarlyfja hafði ég breytt Neskaupstað í Los Angeles.
