Kosningar og saga af klassísku hljómsveitarvandamáli
Vor, einhvern tímann fyrir '90: Ég, Keli og sennilega Daddi gengum á milli kosningaskrifstofa í Neskaupstað og fengum barmerki frá öllum flokkum. Ég man að mér leið illa með D- og B- merkin á mér og fljótlega var bara G- merkið eftir sem ég bar með stolti bókstafstrúarmanns.
Þetta hafði ekkert með málefni að gera. Ég var bara með sósíalisma í blóðinu.
("Er Brésnef dáinn?" sagði pabbi minn undrandi (kannski sorgmæddur) þegar tíðindin bárust eitthvert kvöld í nóvember 1982. Þegar Lennon dó var ekkert sagt nema hugsanlega: "Mér fannst nú Stones alltaf betri.")
...
Ég hef því aldrei þurft að gera upp hug minn á kjördag.
...
En menn eins og ég (?) missa auðvitað áhuga á pólitík fyrr en síðar. Eins og staðan er í dag skila ég auðu ef ég nenni að kjósa, hugsanlega slysast ég til að merkja við Biðlistann eða (sem er vel hugsanlegt) fer ég í kóma í kjörklefanum og krossa við Smára Geirs - genetísk nauð sjáiði til. Eða kannski geri ég eitthvað útúrfríkað og kýs Sjálfstæðisflokkinn (þarf að vera mjög drukkinn svo það gerist og sennilega vinn ég veðmál fyrir vikið).
...
En auðvitað skiptir þetta engu máli. Eða hver er munurinn á sjálfstæðis- og jafnaðarstefnunni í skólpmálum Fjarðabyggðar? Hvernig birtist framsóknarstefnan í gatnagerð? Í Fjarðabyggð er bara kosið um mál sem allir hljóta að vera sammála um. Í Fjarðabyggð erum við á móti ranglæti en með réttlæti.
...
Já og alveg rétt! Síva spilar í kvöld og því gaman að rifja upp eina svona pólitíska poppsögu. Hún er byggð á trúverðugu en að öðru leyti lygi.
...
Einhvern tímann árið 1994 fékk Síva sér umboðsmann. Það var enginn aumingi heldur Kiddi á Sjónarhól, athafnaskáld með meiru. Hann ætlaði að gera okkur fræga á einum vetri. "Strákar, ef við spilum á Raufarhöfn lofa ég ykkur fullu húsi og síðan falla hinir staðirnir fyrir ykkur kylliflatir; Þórshöfn, Bakkafjörður, Vopnafjörður, júneimit," sagði hann en lítillæti var ekki helsti galli nýja umbans.
Á þessum tíma hétum við Allod Immug og af auðskiljanlegum ástæðum vildi umbinn skipta um nafn. Hann kallaði okkur því til sín á kvöldfund einhvern tímann í nóvember 1994.
"Strákar, við verðum að skipta um nafn," sagði hann. "Þetta Allod-dæmi er ekki að virka. Ég fékk hugmynd og mig langar til að heyra álit ykkar á henni."
"Endilega leyfðu okkur að heyra," segir Einar Solheim og teygir sig í kexköku úr Ritzkexpakkanum sem liggur á hliðinni á eldhúsborðinu. Dáni hristir pakkann og heyrir að hann er tómur. "Áttu nokkuð til meira af svona Ritzkexi?" spyr hann en við sitjum heima hjá umbanum á Sjónarhóli.
"Jújú, bíddu aðeins," segir umbinn og skreppur fram í búr. Hann kemur aftur með óopnaðan pakka í fjölskyldustærð. "Viljiði sultu eða vínber með?" spyr hann.
"Getum við fengið bæði?" segi ég.
Umbinn horfir skilningssljór á okkur. "Ha?"
"Já, sultu og vínber," segi ég og Dáni bætir við: "Áttu nokkuð til osta líka?" Umbinn fer aftur fram í búr og einhver (sennilega Addi rótari) kallar á eftir honum: "Áttu nokkuð til bjór?"
"Jú, einhvers staðar á ég nú til bjór," heyrum við hann segja.
Við brosum til hvers annars og trúum ekki okkar eigin heppni. Ókeypis bjór, úlala.
Umbinn snýr aftur með fullar hendur af bjór, ostum og vínberjum og leggur veisluföngin á eldhúsborðið. Við bíðum ekki eftir neinu og byrjum að úða í okkur.
"Jæja strákar," segir umbinn svo, búinn að koma sér valdmannslega fyrir við enda borðsins. "Sko, nýja nafnið okkar þarf tvö element (hann notaði nákvæmlega þessi orð)" en kemst ekki lengra því Einar grípur framí fyrir honum af fullkomnu virðingarleysi.
"Af hverju ertu ekki hrifinn af Allod Immug?"
(Það sem umbinn vissi ekki var að Einar var sá eini sem lagðist gegn því að Kiddi væri ráðinn fjórum vikum áður. Einari fannst þetta álíka heimskuleg hugmynd og þegar Dáni stakk upp á því að við létum smíða líkkistu fyrir okkur sem nota átti sem snúrutösku. "Pælið í því þegar við rennum inní Egilsstaði með líkkistu á toppnum, þetta verður geðveikt prómó!" hafði hann sagt og seldi mér, Fjalari, Jóni og Adda þarmeð hugmyndina á innan við sekúndu.)
Umbinn hlær góðlátlega: "Tja, eigum við ekki bara að segja að það sé örlítið sveitó ef þið skiljið hvað ég meina. Out-dated ef þú vilt."
Allir í hljómsveitinni fyrir utan Einar kinka kolli og þykjast skilja. Einari langar til að segja eitthvað enda móðgaður. Hann átti nafnið Allod Immug.
"Sko, strákar, tölum í alvöru," segir umbinn. "Allod Immug gengur ekki ef þið ætlið að meika það í bænum. Þið eruð sætir strákar (hann sagði þetta í alvöru) og þið þurfið nafn sem hæfir ykkur. Allod Immug er fínt fyrir eitthvað lókal þorraband sem spilar gömlu dansana en við erum að hugsa stærra en það, ekki satt? Hef ég ekki rétt fyrir mér eða er ég að eyða tíma mínum og orku í vitleysu?"
Það ríkir þögn meðal hljómsveitarinnar enda er þetta í fyrsta sinn sem gefið er í skyn að við gætum átt raunverulegan séns á allsherjarmeiki, ekki bara á Austurlandi heldur líka í höfuðborginni. Ég finn reiði í garð Einars. Af hverju skilur hann ekki að Allod Immug er vonlaust nafn? Af hverju er hann alltaf svona þrjóskur?
Umbinn heldur áfram: "Ég get sagt ykkur það strákar mínir að ég get gert ýmislegt annað við tíma minn en að hjálpa hljómsveit sem hefur það eitt að markmiði að spila á þorrablóti hérna í sveitinni."
(Þögn)
"Viljið þið frægð?" spyr hann og setur upp óræðan Elvis-svip sem ég hef aldrei séð aftur, hvorki fyrr né síðar.
"Ég sagði: VILJIÐ ÞIÐ FRÆGÐ!" Hljómsveitin hrekkur í kút en einhverjum tekst að tísta "Jájá." Ég man ekki hver.
"Gott." Umbinn hefur náð undirtökunum. Hann bíður með að segja eitthvað og horfir á okkur eins og hann sé ekki alveg búinn að fyrirgefa okkur hikið. (Sennilega hugsar hann: Ég verð að passa mig á þessum Einari. Fæ strákana til að reka hann.)
"Mér datt í hug nafn sem hentar ykkur," segir hann loks. "Nafn sem tryggir ákveðinn trúverðugleika, nafn sem segir: Hér komum við og það er best að þið læsið dætur ykkar inni! Það þarf að hafa sex appeal en það þarf líka að segja: Við erum Nobbarar og við erum stoltir af því! Tvö element muniði."
Það er engu líkara en að hljómsveitin sé í dái. Ég missi bjórdós í gólfið og innihaldið flæðir útum allt. Við vöknum.
"Hv...hvernig hljómar það?" spyr Dáni. Ég er í spreng og þarf nauðsynlega að fara á klósettið en ég get það ekki og æpi:
"SEGÐU OKKUR ÞAÐ NÚNA!"
Umbinn brosir, búinn að koma sjálfum sér í vímu.
Svo æpir hann eins og hann sé að tilkynna sigurvegara í fegurðarsamkeppni Austurlands:
"Herrar mínir, má ég kynna: G-blettinn!"
"Vei!" æpir Fjalar en áttar sig um leið að það er ekki viðeigandi að fagna. Hann smyr sér eina Ritzkex. Með sultu að mig minnir. Og þó, sennilega bara smurostur. Með rækjum. Nei, beikoni. Það skiptir ekki máli.
(Þögn)
"G-bletturinn," endurtekur umbinn, ekki alveg eins sjálfsöruggur og heldur í sér andanum.
(Þögn)
"G-bletturinn?" segir Dáni, hikandi.
"Ég skil ekki," segir Einar og mig grunar að hann hafi undireins áttað sig á niðurlægingu umbans. "Af hverju G-bletturinn?" spurði hann allavega og rétti umbanum nokkra nagla í líkkistuna.
"Ja sko, G-ið stendur náttúrulega fyrir Alþýðubandalagið sem allir tengja við Neskaupstað og svo þekkið þið náttúrulega G-blettinn hjá konum er það ekki? Þið skiljið, sko, sex appealið sem ég var að tala um..." Hann klárar ekki setninguna enda líkkistan fullkláruð.
(Grafarþögn)
Bjórdós er opnuð, einhver (Fjalar?) ropar feimnislega, líkt og hann vilji ekki að athyglin beinist að sér. Dáni klárar Ritzkexið en biður ekki um meira sem er ólíkt honum.
Það verður einhver að segja eitthvað og eins og venjulega þegar eitthvað þarf nauðsynlega að gera er það Einar sem tekur af skarið:
"Eru Simpsons byrjaðir?"
Spurningin virkar sem merki um að núna eigi hópurinn að forða sér og hljómsveitin ryðst út með offorsi. Í flýtinum passa menn sig ekki einu sinn á því að fara í rétta skó og daginn eftir sé ég að ég hef óvart farið í hvíta lakkskó, sennilega í eigu umbans. Þegar við erum komnir útá stétt verðum við ákveða í snatri hvort við eigum að kveðja Kidda en hann situr enn inní eldhúsi, hugsanlega niðurbrotinn. Líkt og áðan er það Einar sem tekur af skarið:
"Getum við fengið lánaðan svosem eins og einn Ritzkexpakka?"
Knúturinn.
